Op vrijdag 7 juli ging ik (Antoinet) met Hetty en Willem op pad naar Limburg. We
vertrokken rond 19.00 uur vanaf Hetty naar Hulsberg. Roberto en Johnny waren
toen al op de camping. Rond een uur of 21:00 kwamen we aan bij camping ’t
Hemelke. Roberto en Johnny kwamen naar de slagboom toe gelopen om er daarna
snel vandoor te gaan, zodat we eerst op zoektocht moesten naar de Tent. Roberto en Johnny hadden
al de tent opgezet en we konden zo onze spullen erin zetten.

Roberto en Johnny hadden ook alvast onze startbewijzen opgehaald bij de start.

We hadden voorop de fiets een bordje met onze nummer met een
chip erin. Zo konden onze doorkomsttijden op bepaalde plekken worden
bijgehouden. Als je van te voren telefoonnummers van je ouders etc. had
ingevuld kregen hun een sms hoe laat je te zien was op de site. Ze konden je
dus live zien fietsen. Verder kregen we nog een rugnummer waar ook je naam op
stond, maar zonder speldjes was deze moeilijk vast te maken, dus dan maar
achter in het zakje van je fietsshirt.

Verder liet Johnny zijn nieuwe fiets zien, dus we waren heel
erg benieuwd of die nu nog harder ging fietsen, dan dat hij al deed.

Na een goede nachtrust en het nodige eten weer binnen te
hebben en voedsel voor onderweg gingen we rond 8 uur op de fiets naar de start.
Deze was bovenop de Cauberg.Het was zo’n 3km fietsen vanaf de camping naar de Cauberg.
Dus we hadden al een klimmetje erop zitten voordat we begonnen. (Toen dacht ik nog
“is dit de Cauberg valt erg mee, had hoger verwacht”)
Het zonnetje scheen al volop, dus het was mooi fietsweer.

Om 8:40 begonnen we met de tocht. Hetty en ik reden 100km en
Roberto, Willem en Johnny 160km.

De eerste 40km konden we gezamenlijk fietsen, daarna
scheidden onze wegen, aangezien de 160km nog een extra lus ging maken. Hetty en
ik konden mooi achter andere aanfietsen. We fietsen door leuke plekjes en langs
mooie natuur. Je kon gelijk zien dat je niet meer in Nederland zat. We hebben
namelijk het grootste gedeelte door België gefietst.

Ergens halverwege kwamen we bij een rustpunt. Hier stond
genoeg eten, zoals repen, fruit en drinken. Hier konden we even bijkomen en
gelukkig ook naar de wc. Hier hoorde ik ook van een paar andere deelnemers dat
het zware stuk nog moest komen. Wij (Hetty en ik) hadden het er voor net over
gehad dat we nog wel mee vonden vallen. We hadden namelijk nog niet zoveel
klimmetjes gehad. Maar daar kwam na de stop wel verandering in. Waar met name
de Kruisberg en de Eyserbosweg en de Keutenberg ons nog vers in ons geheugen
staan. De Kruisberg die steil is van begin tot eind. De Eyserbosweg die begint
met een klim van 10% en deze ook nog aardig lang duurt. De Keutenberg omdat
daar zo ongelooflijke steile bocht in zit, waarbij je denkt ik ga echt niet
lopen, maar waarbij je echt op je lichtste versnelling omhoog gaat. Het liefst
zou je nog lichter willen trappen. Tijdens al deze klimmen fietste Hetty voor
mij uit. Aangezien zij beter kan klimmen dan mij, maar ze wachtte altijd boven
op weer op mij, zodat we weer gezellig samen door konden fietsen. Ik heb
namelijk nog nooit mijn klimbenen gevonden. Dalen doe ik liever.

Dalen was bij deze tocht ook iets wat je niet altijd volle
bak kon doen. Dit omdat je niet altijd wist wat er ging komen en vaak was het
zo dat je na een lekkere afdaling gelijk rechts een weg op moest waar ook
gewoon auto’s reden dus uitkijken geblazen.

Na deze klimmen gehad te hebben, hadden we nog één klim te
gaan namelijk de Cauberg. Deze hadden we natuurlijk vanochtend al gedaan toen
we nog fris en fruitig waren. Dit was ook wel te merken. Vond de tweede keer de
Cauberg op toch aanzienlijk stuk zwaarder. Maar na een fietstocht van 100km
kwamen Hetty en ik bovenop de top aan en kregen we nog een aandenken mee naar
huis. Namelijk mooie sportsokken.

Toen kwam eigenlijk pas het ergste stuk van de dag. De tocht
naar huis. Afdalen van de Cauberg af was geen probleem, maar daarna bleek toch
dat de weg naar de camping niet zo makkelijk meer ging dan op de heen weg. Ook
iets met een omweg gefietst, maar toen waren we eindelijk aangekomen op de
camping. De mannen waren toen nog steeds bezig. Wij hebben toen maar heerlijk
een douche genomen. Bikini aangetrokken en het zwembad ingedoken. Daarna
heerlijk in de zon gelegen en gewacht totdat zij terug kwamen van hun 160 km.

Zo slecht dat het eerst ging, zo goed ging het later met Roberto. Hij reed
gemakkelijk alle heuvels omhoog. Duidelijk zijn klimbenen meegenomen. Johnny
ging ook goed mee op zijn nieuwe fiets. Willem daarentegen had het soms moeite
om het tempo te volgen. En op het hoge tempo dat hun reden hakt zo 60 km meer er toch aardig in.
Zo kwamen ze ook helemaal uitgeput aan bij ons op de camping. Waarna ze eerst
een poosje moesten bijkomen van de inspanning.

Daarna allemaal gedoucht en de tent afgebroken, om weer op
pad naar huis te gaan. Maar voordat we echt op pad naar huis zouden gaan, zijn
we eerst in een plaatsje vlakbij naar de Mac gegaan om onze buiken weer te
vullen. Na deze stop gingen we weer op pad naar huis. Sommige deden alvast een
slaapje (Antoinet) in de auto om weer bij te komen.

Het waren twee mooie dagen en zeker voor herhaling vatbaar.
Hetty en ik hebben eigenlijk al beloofd om volgend jaar de 160km mee te gaan
rijden. Kijken of we daar volgend jaar ook nog zo over denken. Verder hopen we
natuurlijk dat er volgend jaar nog meer mensen mee gaan, om deze mooie maar ook
pittige tocht te gaan rijden. Voor meer
informatie over de tocht kun je kijken op www.boogieextreme.nl Ik zeg op naar volgend jaar!

Groetjes Antoinetgie